Του Kevin Maurer και του Christopher VanSlambrouck, εκπαιδευτών και ιστορικών ερευνητών της Συντεχνίας Ελεύθερων Ξιφομάχων (Meyer’s Freifechter Guild).
Ημέρα δημοσίευσης της έρευνας: 14 Αυγούστου 2013.
Μετάφραση από τα αγγλικά: Παναγιώτης Ν. Κλώνος, μέλος της Ακαδημίας Ιστορικών Ευρωπαϊκών Πολεμικών Τεχνών ‘Λέοντες’ και των Ελλήνων Ελεύθερων Ξιφομάχων (Meyer’s Freifechter Guild – Hellas)
Από τον 16ο έως τον 19ο αιώνα, η ευρωπαϊκή ιστορία περιλαμβάνει τη χρήση αυτής της εξαιρετικά αινιγματικής λέξης, Winkelfechter. Η έννοιά της άλλαξε με την πάροδο του χρόνου, αλλά στον πυρήνα της, η λέξη αυτή χρησιμοποιούνταν για να δώσει έμφαση, όχι απλά το πού, αλλά το πώς ένας ξιφομάχος είχε μάθει την Τέχνη της ξιφασκίας.
Ειδικά από διάφορα έντυπα συγγράμματα ξιφασκίας του 16ου αιώνα, μπορεί να παρατηρήσει κανείς τη χρήση του όρου ‘’Winkelfechter’’. Αυτό το όνομα χρησιμοποιήθηκε με πολύ χλευαστικό τόνο και τις περισσότερες φορές για να αποπέμψει ένα άτομο που είχε μάθει την Τέχνη της ξιφασκίας με έναν ανεπαρκώς έντιμο τρόπο. Λαμβάνοντας υπόψη κάποια παραδείγματα για το πώς και πού ήταν διαθέσιμη αυτή η ξιφασκιακή διδασκαλία, μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα, ότι υπήρχαν άνθρωποι που είχαν την ευκαιρία να μάθουν την Τέχνη της ξιφασκίας από μια άλλη, μη εγκεκριμένη πηγή.
Αυτός ο ταπεινωτικός χαρακτηρισμός, που χρησιμοποιούνταν για τα περιγράψει όλους αυτούς τους άτεχνους ξιφομάχους είναι εμφανέστατος σε διάφορα συγγράμματα ξιφομάχων, οι οποίοι είχαν Βασιλική αναγνώριση. Παρόλα αυτά, μέσα από μια σφαιρική εικόνα της ιστορίας της κεντρικής Ευρώπης από το 16ο αιώνα και μετά, η έννοια της λέξης Winkelfechter, είχε εξελιχθεί μαζί με τον σταθερό ρου των ξιφασκιακών Τεχνών. Συνεπώς, η έννοια αυτής της λέξης από το 15ο έως τον 17ο αιώνα, δε θα σχετιζόταν τόσο πολύ με την ύστερη κλασική ή τη σύγχρονη χρήση αυτής της λέξης.
Πρώτα, βλέπουμε ορισμένα διαφωτιστικά παραδείγματα της χρήσης της λέξης Winkelfechter που υπάρχουν από τον 15ο έως τον 18ο αιώνα.
Κάποιοι Freyfechter (Ελεύθεροι Ξιφομάχοι) με Βασιλική έγκριση, φαίνεται ότι σε λεκτικό επίπεδο υποστήριζαν τον αποκλεισμό αυτής της ομάδας των άτεχνων ξιφομάχων από την εκπαίδευση στην Τέχνη της ξιφασκίας. Για παράδειγμα, οι Federfechter, είχαν αναγνωριστεί επίσημα το 1607 από τον Ροδόλφο τον 2ο και είχαν επισημανθεί κάποιες διατάξεις που έδειχναν ποιοι ήταν αποκλεισμένοι από την ‘’εκμάθηση των μυστικών Κομματιών (Stücken) και άλλων πλεονεκτημάτων’’. (βλ. Who were the Freifechter? – Kevin Maurer,2010)
Το άρθρο Νο13 συγκεκριμένα, αναφέρει τη λέξη Winkelfechter. Λέει ότι όταν ένας Δάσκαλος του μακριού σπαθιού που ζει σε μια πόλη ή την επισκέπτεται, και υπάρχουν ξιφομάχοι που διδάσκονται την Τέχνη με ελλιπή κατανόηση, τότε ο εν λόγω Δάσκαλος έχει το δικαίωμα να διδάξει και οι Winkelfechter πρέπει να κάνουν πίσω επειδή είχαν μάθει την Τέχνη τους ‘’ταπεινά’’. Αυτές οι εξουσιοδοτήσεις εφαρμόζονταν σε ένα γενικό πεδίο, που αφορούσε τους ξιφομάχους που δεν επιδίωκαν να γίνουν μέλη του Federfechter Guild (Συντεχνία των Ελεύθερων ξιφομάχων) και να εκπαιδευτούν από δασκάλους που ήταν Ελεύθεροι ξιφομάχοι. Επίσης, το άρθρο 13 αναφέρει τη συμβουλή στους Δασκάλους του μακριού σπαθιού, ότι όποτε συναντούσαν κάποιον από τους Winkelfechter, να ενθαρρύνουν αυτούς τους ανεπαρκώς εκπαιδευμένους ξιφομάχους, να διακόψουν την ιδέα της εκπαίδευσης που είχαν μέχρι πρότινος και να γίνουν πρώτα Freyfechter και μετά να προσπαθήσουν να γίνουν Δάσκαλοι του μακριού σπαθιού. Σε πρώτη φάση, μέσα σε 2-3 χρόνια, θα αξιολογούνταν από Δασκάλους του μακριού σπαθιού του φτερού στην Πράγα. (βλ. Ordung der federfechter zu prag, Jagd-Zeitung.Erschienen in Wien, p. T9, 1866)
Μέσα από πολλά παραδείγματα που υπάρχουν σε πρωτότυπα συγγράμματα ξιφασκίας, μπορούμε να διακρίνουμε την αίσθηση του χλευασμού ή της περιφρόνησης για όποιον χαρακτηριζόταν ως Winkelfechter. Για διάφορους οπλοδιδασκάλους και άλλους που έγραψαν περιφρονητικά σχόλια για αυτούς τους ξιφομάχους, πρέπει να φαίνεται ενδιαφέρον στην σημερινή εποχή, διότι αφορά τη στάση των Winkelfechter ως προς τον έλεγχο της εξάπλωσης αυτών των επικίνδυνων Τεχνών.
Επιπλέον, μπορεί να θεωρηθεί ότι η έλλειψη οικονομικών κερδών της Συντεχνίας (των Freifechter) ήταν ένας παρακινητικός παράγοντας. Και όχι μόνο αυτό, διότι τόσο η τιμή και ο ιπποτισμός τους σπιλώνονταν από την ιδέα και μόνο, ότι κάποιος δίδασκε την ξιφασκία, ενώ δεν την είχε ακόμα κατανοήσει σωστά.
Μια γρήγορη σύγκριση ως προς τον σύγχρονο τρόπο με τον οποίο χειρίζονταν οι συντεχνίες των τεχνιτών και των εμπόρων το φαινόμενο των Winkelfechter, δείχνει ότι οι δάσκαλοι συνήθως ήταν γενναιόδωροι, ενώ διατηρούσαν τα προβλεπόμενα παραδοσιακά πρότυπα της τέχνης τους. Επομένως, οποιοσδήποτε άλλος επιχειρούσε να περιπλέξει το υπάρχον σύστημα, θα μπορούσε δικαίως να γελοιοποιηθεί.
Είναι προφανές ότι από όλες τις αναφορές για αυτούς τους ανεπιθύμητους ξιφομάχους, μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι συνυπήρχαν τόσο με τις επίσημες σχολές ξιφασκίας όσο και με τις εκδηλώσεις τους. Από τις αρχές του 16ου αιώνα, αυτή η λέξη (Winkelfechter) είχε αρχίσει να εμφανίζεται σε πηγές που σχετίζονταν αποκλειστικά με την Τέχνη της ξιφασκίας. Ο Freifechter Andre Paurernfeindt το 1516, στο οπλομαχητικό του σύγγραμμα, συμβουλεύει τον αναγνώστη να μη μάθει την ξιφασκία από έναν Winkel Fechter, λέγοντας το εξής:
‘’Πρόσφατα σκέφτηκα 3 κεφάλαια τα οποία θα γίνουν γρήγορα κατανοητά, κάτι που θα ανυψώσει την Ξιφασκία, όχι μόνο για τους γηραιούς ξιφομάχους, αλλά και για τους νεότερους μαθητές, ώστε με πάθος και καθημερινή εξάσκηση να την κατανοήσουν. Από αυτά έχω περιγράψει εν συντομία 12 κανόνες, που μέσω αυτών θα υπάρξει γρήγορα πλεονέκτημα, ευφυία και ευκινησία. Έτσι, πρέπει να μάθεις από έναν Δάσκαλο του Σπαθιού και κατ’ επέκταση από έναν Freifechter (Ελεύθερο ξιφομάχο) και ποτέ από έναν Winkelfechter, σαν τον τυφλό που καθοδηγείται από τυφλό και πέφτουν στο κρεβάτι, δηλαδή στον τάφο.’’
Από αυτό, μπορούμε να υποθέσουμε ότι πριν από το 1516, αυτοί οι τύποι ξιφομάχων, δηλαδή οι άτεχνοι, υπήρχαν και μπορούσαν να εντοπιστούν από τους ξιφομάχους που είχαν μάθει την πολεμική τέχνη από μια βασιλικώς εγκεκριμένη πηγή. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι άτεχνοι ξιφομάχοι υπήρχαν πρωτύτερα. Επίσης, υπάρχουν άλλα παραδείγματα που μιλούν για τον τρόπο με τον οποίο κάποιος μάθαινε την Τέχνη. Είναι ενδιαφέρον ότι πολλοί συγγραφείς ξιφασκιακών βιβλίων, έγραψαν παρόμοια πράγματα στις αφιερώσεις τους, που απευθύνονται στον αναγνώστη. Συμβουλεύοντας τη νεολαία να ασχοληθεί με τις Τέχνες τις ξιφασκίας και πάντα να τις παίρνει στα σοβαρά, χωρίς να τις μαθαίνει από κάποιον που δεν είναι εγκεκριμένος Δάσκαλος. Αυτό απαιτούσε από τον υποψήφιο μαθητή να έχει λεφτά.
Υπήρχαν αμοιβές για ένα σωστό μάθημα ξιφασκίας. Και μια γρήγορη ματιά στην ιστορία των οικονομικών της κεντρικής Ευρώπης κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα είναι μια αποθαρρυντική πρόκληση, επειδή κάποιες περιοχές αφθονούσαν, ενώ άλλες υπέφεραν οικονομικά. Άρα, θα ήταν δύσκολο σήμερα να δημιουργήσει κανείς με το μυαλό του μια γενική εικόνα της οικονομικής κατάστασης εκείνης της εποχής, σε σχέση με το σήμερα. Συμπεριλαμβανομένης και της εκπαίδευσης.
Επίσης, από τις αρχές του 16ου αιώνα βλέπουμε τον διάσημο Δάσκαλο (Meister) τραγουδιστή Georg Hager από τη Νυρεμβέργη, να επαναλαμβάνει την κοινή συμβουλή στα λόγια ενός τραγουδιού που λέει το εξής:
‘’Wer Brauchen wil die löblich kunst, von einem meister sol eres leren, nicht non eim winckel fechter; sunst Hatt er die kunst nicht mite ren.’’ (βλ. Bell, 1947)
Στα ελληνικά,
‘’Αυτός που θέλει να μάθει την αξιέπαινη τέχνη, πρέπει να τη μάθει από ένα Δάσκαλο και όχι από έναν Winkelfechter, που γνωρίζει αλλιώς την τέχνη, χωρίς τιμή.’’
Όποτε συναντάται στις πρωτότυπες πηγές, η χρήση των λέξεων ‘löblich kunst’’ (αξιέπαινη τέχνη), συνήθως αναφέρεται σε αυτούς που είναι βασιλικώς αναγνωρισμένοι και εγκεκριμένοι να διδάξουν τις Αυτοκρατορικές Τέχνες τις ξιφασκίας.
Από τον Δάσκαλο, τραγουδιστή, υποδηματοποιό και ξιφομάχο Hans Sachs, που έζησε στα μέσα του 16ου αιώνα, δεν βλέπουμε απλά δύο γραμμές σαν αυτή του τραγουδιού του Hager που προαναφέραμε, αλλά ένα ολόκληρο ποίημα αφιερωμένο στη διατήρηση της τιμής και του ιπποτικού θάρρους στο Kunst des Fechtens (Η γερμανική σχολή ξιφασκίας). Ο Sachs προσφέρει μια ολόκληρη ιστορία των ξιφασκιακών Τεχνών και μέσα σε αυτό το ποίημα, συμβουλεύει τον αναγνώστη ότι ‘’ο μόνος τρόπος για να γίνει κανείς σωστός ξιφομάχος είναι να εκπαιδευτεί από έναν Δάσκαλο.΄΄ Επίσης, ο Sachs δίνει σημαντικές ιστορικές πληροφορίες για την συντενχία των Marxbrüder (Η συντεχνία του Αγίου Μάρκου) στο προσωπικό του Fechtbuch, Ankunft und Freyheit der Kunst.
Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί, ότι ο Hans Sachs πιθανότατα ανήκε στο Marxbrüder Guild, λόγω των επαινετικών και κολακευτικών σχολιασμών που έκανε στο αποκαλυπτικό ποίημά του. Μια άλλη σχετική ένδειξη, είναι το εγχειρίδιο οπλομαχίας του Marxbrüder οπλοδιδασκάλου, Christoph Rösener, με τον τίτλο ‘’Ehren, Title und Lobspruch’’, που περιλαμβάνει μια σχεδόν ολοκληρωμένη απόδοση των έργων του Sachs, που είχε γράψει πριν το 1545. Όλη η ιστορία των Τεχνών της ξιφασκίας από τις απαρχές της, συμπεριλαμβάνοντας την Αδελφότητα του Αγίου Μάρκου, εξηγείται πρώτα από τον Sachs και αργότερα ‘’επαναχρησιμοποιήθηκε’’ από τον Rösener, που αντέγραψε το ποίημα του Sachs κ.ά., φτιάχνοντας μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, όπου ένας γέρος δάσκαλος ταξιδεύει στη Φρανκφούρτη για να παρευρεθεί σε μια φθινοπωρινή εκδήλωση όπου η ξιφασκιακή συντεχνία στην οποία ανήκει, συγκεντρώνεται κάθε χρόνο για να πιστοποιήσει νέους δασκάλους. Προς μεγάλη του έκπληξη, αυτός ο γέρος δάσκαλος συναντά έναν νεαρό άντρα που πήγαινε και αυτός στη Φρανκφούρτη, με την επιθυμία να γίνει και αυτός Δάσκαλος του μακριού σπαθιού. Ο γέρος δάσκαλος (πιθανώς ο Rösener), συνεχίζει αποκαλύπτοντας με ποιητικό τρόπο, όλη την ιστορία των ξιφασκιακών τεχνών και της Συντεχνίας (Guild) του, και συνεχίζει δίνοντας την πρέπουσα συμβουλή στον υποψήφιο ξιφομάχο πώς να συμπεριφέρεται μέσα στη σχολή και πώς να αναζητήσει και να λάβει
οδηγίες από τις εγκεκριμένες πηγές. (βλ. Berliner Gesellschaft für das Studium der neueren Sprachen.1896)
Το εν λόγω ποίημα αργότερα θα ήταν πολύ αναμενόμενο από τον οπλοδιδάσκαλο και Marxbrüder, Christoph Rösener στο βιβλίο που έγραψε το 1589, σχεδόν λέξη προς λέξη σε πολλές στροφές. Ο Rösener πρέπει να είχε βρει το ποίημα του 1545, ως κάτι πολύ προσαρμοσμένο, όπως επίσης εκτίμησε τις αρετές της μάθησης των ένδοξων τεχνών της ξιφασκίας από τους Δασκάλους του Marxbrüder Guild.
Δεν προκαλεί έκπληξη, ότι η ιστορία δεν αναγνωρίζει τον Sachs ως πιθανό μέλος των Marxbrüder, από τη στιγμή που βασίζεται στο γεγονός ότι κανένα έμβλημα των Marxbrüder δεν υπάρχει σε κάποιο εξώφυλλο ή λογοτεχνικό κείμενό του. Ωστόσο, ήδη γνώριζε τα πάντα για την ίδρυση και τη Βασιλική ιστορία του Marxbrüder Guild, από το 1545; Και δημοσίευσε λόγια που δόξασε αυτή τη Συντεχνία.
Είναι προφανές ότι διαβάζοντας τα έργα των σοβαρών ξιφομάχων, διαπιστώνεται ότι αρνούνταν σφόδρα να διδάξουν τις αγαπημένες τους Τέχνες, σε αυτούς που δεν ακολουθούσαν τον προβλεπόμενο τρόπο κατανόησης αυτής της γνώσης. Οι λόγοι μπορεί να είναι τόσο απλοί όσο το γεγονός ότι ήταν μια πολεμική Τέχνη, και ως εκ τούτου θεωρείτο ότι αποτελούσε μεγάλο όφελος. Τόσο μεγάλο, που η υλοποίησή της, θα μετέτρεπε πολλούς ανθρώπους σε πολεμιστές.
Ένα άλλο παράδειγμα για αυτό το θέμα του 16ου αιώνα, μπορεί να διαπιστωθεί στο προσφάτως ανακαλυφθέν σύγγραμμα, Codex Guelph 38.21.Aug.2’ (Künnst zu fechten), που χρονολογείται περίπου στο 1580 και αποδίδεται στον Jörg Wilhalm Hutter και στον David Lienhart Sollinger. Βλέπουμε την αυστηρή συμβουλή που δίνεται πιθανότατα από τον Sollinger, ΄΄ότι αυτοί που δε θα έχουν μάθει την τέχνη από έναν εγκεκριμένο δάσκαλο, είναι άτιμοι και δεν πρέπει να αγγίζουν ποτέ τα όπλα του Fechtschule ( επίσημη σχολή)’’.
Ένας σαφέστερος ορισμός για το τί ήταν ένας Winkelfechter, μπορεί να παρατηρηθεί στο Fechtbusch του Johan Andreas Schimidt που είχε γράψει το 1713. Στην τρίτη σελίδα του βιβλίου του, μιλά με καυστικό και χλευαστικό λόγο για τους Winkelfechter και αναφέρει το εξής:
‘’Αυτό που κάνει τη σημερινή ξιφασκία περιφρονημένη και σιχαμερή, οφείλεται στο ότι μερικές φορές, σέρνονται εντός της, τόσοι πολύ αδέξιοι Winkelfechter, οι οποίοι έχουν το θράσος να κάνουν μαθήματα στους νέους. Μαθήματα που δεν έχουν καταλάβει καθόλου, όπως το πώς να πάρεις μια θέση φύλαξης ή πώς να κρατήσεις το rappier’’.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι ο Schmidt αναφέρεται στην εκμάθηση των ξιφασκιακών Τεχών. Αυτή ήταν η κυριότερη ανησυχία των επίσημα αναγνωρισμένων δασκάλων της ξιφασκίας, διότι θεωρούσαν προσβλητικό τον τρόπο, με τον οποίο οι Winkelfechter αντιμετώπιζαν αυτή τη σπουδαία Τέχνη. Υπήρχε άραγε ανέχεια απέναντι σε αυτό το φαινόμενο; Η πραγματοποίηση των προπονήσεων και των εκδηλώσεων σε κλειστό κύκλο εντός των ξιφασκιακών σχολών, θα μπορούσε να αιτιολογήσει το γεγονός ότι υπήρχαν Winkfelfechter. Σύμφωνα με ιστορικές πηγές, είναι σαφές ότι η εκπαίδευση χωρίς την απαραίτητη πιστοποίηση, πιθανότατα δε γινόταν σωστά έξω στο ύπαιθρο! Με όλη αυτή την περιφρόνηση και τον χλευασμό που δέχονταν, φαίνεται πως αυτή η εκπαίδευση διεξαγόταν σε κάποια μυστική τοποθεσία.
Η Ιστορία μας δείχνει ότι γίνονταν παράπονα για τους Winkelfecher, επειδή διοργάνωναν ‘’ανεξέλεγκτες’’ εκδηλώσεις, που άγγιζαν τα όρια της μονομαχίας. Αυτό ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τον τρόπο διοργάνωσης των εγκεκριμένων Fechtsculen. (βλ. Insights into the Fechtscule of the Marxbrüder and Federfechter Guilds κ’ Further Insights into the Fechtschulen του Kevin Maurer)
Οι Winkelschulen
Πώς θα μπορούσε κανείς να έχει τη δυνατότητα να εκπαιδευτεί στην Τέχνη της ξιφασκίας με χαμηλότερο κόστος; Ακόμα και αν δεν ήταν επίσημο μέλος σε μια αναγνωρισμένη Συντεχνία ξιφομάχων και έπρεπε να πληρώσει υψηλά δίδακτρα σε έναν προσωπικό εκπαιδευτή, που μπορεί να είχε ξένη καταγωγή.
Μέσα από τις γραπτές διατάξεις εκείνης της εποχής, ήταν φανερό ότι αυτοί οι ξιφομάχοι συνυπήρχαν πλάι πλάι μαζί με τους επίσημα αναγνωρισμένους και προνομιούχους ξιφομάχους. Η κατανόηση των Γερμανικών Winkelschulen του 16ου αιώνα θα έδινε φως σε όλο αυτό το μυστήριο. Κατά τη διάρκεια του 14ου έως του 15ου αιώνα υπήρχαν τα Beischulen, δηλαδή τα σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, που αποκαλούνταν και Klippschulen, ενώ παλιότερα λέγονταν Schreiber-schulen ή σχολεία γραφής. Κατά το Μεσαίωνα οι λέξεις ‘’Winkenshule’’ και Klippschulen σήμαιναν ‘’ιδιαίτερο δημοτικό σχολείο’’. (Brockhaus, 1922)
Αυτά αφορούσαν τα παιδιά των χαμηλών τάξεων ή αυτών που δεν μπορούσαν να πληρώσουν δίδακτρα για να γραφτούν σε κάποιο παραδοσιακό λατινικό σχολείο της Εκκλησίας. Επιπλέον, οι εν λόγω σχολές υποστηρίζονταν και καθοδηγούνταν από την Εκκλησία, έως ένα βαθμό.
Παρόλα αυτά, κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα, αυτά τα σχολεία υπέστησαν μια μικρή αλλαγή και έγιναν γνωστά ως NebenSchulen (δευτερεύον σχολείο) ή Winkenschulen. (βλ. A 19th century variation of Winkelschulen), ( Schwarz, 1832)
Δεν βρίσκονταν κάτω από την εξουσία της Εκκλησίας ή της Κυβέρνησης και βρίσκονταν σε ανταγωνισμό με τις Λατινικές Σχολές της Εκκλησίας, κάτι που διατήρησε τις μεταξύ τους προστριβές.
Πολλοί γονείς που έδιναν έμφαση στη μόρφωση των παιδιών τους, επέλεξαν να τα στείλουν σε αυτά τα ‘’παρασκηνιακά’’ σχολεία, αφού σε πολλές περιπτώσεις, τα σχολεία αυτού του είδους ήταν σαφώς φτηνότερα και αποτελεσματικότερα ως προς την παράδοση της διδακτέας ύλης, η οποία αφορούσε την Ανάγνωση, τη Γραφή και την Αριθμητική, σε αντίθεση λατινικά σχολεία, που παρήγαγαν καλύτερους Χριστιανούς από ό,τι μαθητές. Αυτές οι Winkelschulen, φαίνεται πως υφίσταντο δυσκολίες για αιώνες. (βλ.’’Absolutism and the eighteenth-century origins of compulsory schooling in Prussia and Austria,Melton, p.11)
Οι Winkelschulen φαίνεται πως θεωρούσαν την παιδεία σημαντικότερη από τις οδηγίες και τη δογματική της Εκκλησίας. Μια ματιά στα έργα του Valentin Ickelsamer, ενός δασκάλου και πολιτικού ταραχοποιού του 16ου αιώνα, του οποίου οι απόψεις αφορούσαν μια αυξανόμενη ώθηση προς την πολιτιστική επανάσταση, στις αρχές του 16ου αιώνα, μπορούμε να δούμε ότι η σκέψη της ‘’αυτομάθησης’’, βρισκόταν ήδη σε άνοδο. Και αυτή η παιδεία για όλους, έπρεπε να επιτευχθεί, έτσι ώστε οι μάζες να μπορούν να διαβάζουν το Λόγο του Θεού για τους ίδιους. Η νοοτροπία ‘’Μάθε ανάγνωση και γραφή μόνος σου’’ στις αρχές του 16ου αιώνα, ήταν η εξωσχολική μέθοδος του Ickelsamer.
Ο Valentin Ickelsamer εργαζόταν στην ‘’ελεύθερη πόλη’’ του Augsbur της νότιας Γερμανίας. Το ιδεολογικό του υπόβαθρο ταυτιζόταν με το κίνημα ‘’ Schwärmer’’ (Το κίνημα των Ονειροπόλων) της Γερμανικής Μεταρρύθμισης. Η Γερμανική Μεταρρύθμιση περιελάμβανε άτομα, όπως ο Schwenckfeld, ο Karlstadt και ο Müntzer, από τους οποίους η δραστήρια ενσωμάτωση των μαζών στο δημόσιο βίο, ο αγώνας ενάντια στο σύστημα βαθμολόγησης ως μέρος του πανεπιστημιακού συστήματος κ.ά., αποτέλεσαν παράγοντες της ώθησης για μια πολιτιστική επανάσταση. Επίσης, ο Ickelsamer ήταν ένας μορφωμένος λόγιος, που θα μπορούσε να ασχοληθεί επαγγελματικά με το εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά όπως και άλλοι που είχαν παρόμοιες απόψεις με τον ίδιο, παράτησε τις σπουδές του για χάρη των πολιτικών του ανησυχιών (θεωρήθηκε εν μέρει ως θεολογική μεταρρύθμιση) και υπερασπίστηκε στο βιβλίο που έγραψε το 1527, ‘’Ο σωστός δρόμος να μάθεις ανάγνωση σε μικρό χρονικό διάστημα’’ ένα απλό υπόδειγμα γραμματικής, με στόχο να γίνει κατανοητό σε έναν απλό άνθρωπο, έτσι ώστε ‘’ο καθένας να μπορεί να λάβει μέρος στους δικούς του ιδεολογικούς αγώνες’’. (Coulmas & Ehlich, 1983)
Μέσα από αυτή τη θρησκευτική επανάσταση, οι σπόροι της παιδείας θα έφταναν για όλους. Οι πρώιμες μορφές θρησκευτικής μεταρρύθμισης επηρέασαν εξ ολοκλήρου την κοινωνία, συμπεριλαμβανομένων των αναγκών για τη γνώση γραφής, ανάγνωσης και της παιδείας γενικότερα.
Ο Μαρτίνος Λούθηρος παρότρυνε την κυβερνώσα Αριστοκρατία να μορφώσει όλα τα παιδιά σε συνδυασμό με τα ιδανικά της θρησκευτικής μεταρρύθμισης, για να μπορούν να διαβάσουν και να ερμηνεύσουν εξατομικευμένα το Λόγο του Θεού.
Επιπλέον διαβάζουμε στο (Greyerz,2008) ότι, ‘’ο ίδιος ο Μαρτίνος Λούθηρος απευθύνθηκε στους συνέδρους της γερμανικής πόλης, παροτρύνοντάς τους να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο. Σε αυτό το σημείο, η λέξη ‘παιδιά’ αφορούσε πρωτίστως τα αγόρια, ενώ , το σχολείο για τα κορίτσια θα λάμβανε μια μέτρια υποστήριξη τόσο από τους υποστηρικτές της Μεταρρύθμισης, όσο και από τους πολέμιούς της. Από τις απαρχές της αναδιάρθρωσης της παιδείας κάτω από το λάβαρο της Μεταρρύθμισης, μπορούμε να δούμε το παράδειγμα της Ζυρίχης, όπου ο Heinrich Bullinger, διάδοχος του Zwingli και επικεφαλής της Εκκλησίας της Ζυρίχης μετά το 1532, όταν το πρόβλημα συγκρότησης της νέας γενιάς ηγετών είχε αρχίσει να γίνεται όλο και πιο έντονο, ξεκίνησε η ανάπλαση των σχολείων της Ζυρίχης με ένα περιεκτικό εκπαιδευτικό σύστημα. Τα δύο Λατινικά σχολεία της πόλης ανασχηματίστηκαν και αναδιοργανώθηκαν σε προπαρασκευαστικό επίπεδο θεολογικών σπουδών, μέσα στα πλαίσια της λεγόμενης Προφητείας (Prophezei). Μετά τα μέσα του 16ου αιώνα, υπήρχαν σχέδια εγκατάστασης στο χαμηλότερο σχολικό επίπεδο, δύο Γερμανικών σχολείων που θα χρηματοδοτούνται από το συμβούλιο ως το προπαρασκευαστικό στάδιο για την εισαγωγή στα δύο Λατινικά σχολεία. Παρόλο που αυτά τα σχέδια πραγματοποιήθηκαν, η πόλη έμεινε με τα ήδη υπάρχοντα κατ’ ιδίαν γερμανικά σχολεία (Winkelschulen), όπου διδάσκονταν η γραφή, η ανάγνωση και σε μικρότερο βαθμό η αριθμητική. Δε χρειάζεται να αναφερθεί ότι βρίσκονταν υπό αυστηρότερη παρακολούθηση από τις Αρχές.’’
Αυτό το πρόβλημα υπήρχε και στην Αυστρία, όπου οι Winkelschulen ‘’συνήθως λειτουργούσαν ως κρυπτο-Προτεσταντικά καταφύγια’’. Ενώ το ισχύον Καθολικό καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει ή να εξαλείψει αυτές τις πρακτικές, οι Winkelschulen λειτουργούσαν υπό συνθήκες άκρας μυστικότητας, με αποτέλεσμα τα μαθήματα να γίνονται σε σπίτια ή μαγαζιά πολιτών που δεν ήταν τόσο ενθουσιασμένοι από το εκπαιδευτικό σύστημα της Εκκλησίας. (βλ. Absolutism and the Eighteenth- century Origins of Compulsory Schooling in Prussia and Austria, Melton)
Επίσης, στη Γαλλία ούτε η Εκκλησία φάνηκε να είχε κάνει μια συγκροτημένη προσπάθεια για την υποστήριξη και την προώθηση του συστήματος δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, μέχρι που εκδόθηκε το ‘’Έδικτο της Νάντης’’ (Nantes). To εν λόγω Έδικτο εκδόθηκε από το Βασιλιά Ερρίκο τον 4ο της Γαλλίας στις 13 Απριλίου του 1598, παραχωρώντας στους Γάλλους Καλβινιστές Προτεστάντες (γνωστούς ως Ουγενότους) ουσιώδη δικαιώματα σε ένα έθνος που ακόμα θεωρείτο Καθολικό. Συνεπώς, ο Ερρίκος είχε στόχο να εξασφαλίσει την εθνική ενότητα της Γαλλίας. Έτσι, χάρη σε αυτό το Έδικτο διαχωρίστηκε η εθνική ενότητα ως προς το θέμα της θρησκείας και για πρώτη φορά οι Προτεστάντες αντιμετωπίζονταν ως κάτι περισσότερο από απλούς σχισματικούς και αιρετικούς, ανοίγοντας ένα δρόμο λαϊκισμού και ανέχειας. Μαζί με την ελευθερία της ατομικής συνείδησης, το Έδικτο προσέφερε πολλές ειδικές παραχωρήσεις στους Προτεστάντες, όπως είναι η αμνηστία και η αποκατάσταση των πολιτικών τους δικαιωμάτων, αλλά και το δικαίωμα στην εργασία σε οποιονδήποτε κλάδο ή στο Κράτος και να μπορούν να μεταβιβάζουν τα αιτήματά τους κατευθείαν στο βασιλιά. Αυτό σήμανε το τέλος των θρησκευτικών πολέμων, που είχαν καταδικάσει τη Γαλλία κατά τη διάρκεια των μέσων του 16ου αιώνα. (Wikipedia)
Έτσι λοιπόν, μετά την εξαναγκαστική μεταστροφή των Ουγενότων, που είχε ως αποτέλεσμα το Έδικτο, το σχολείο αναγνωρίστηκε ως ένα σημαντικό όργανο για τον αγώνα ενάντια στον κρυπτο-Προτεσταντισμό. (βλ. Religion and Culture in Early Modern Europe, του Greyzer 1500-1800)
Είναι λογικό, ότι πρέπει να υπήρχε ένας εναλλακτικός τρόπος για να εκπαιδευτεί κανείς στης παραδοσιακές Τέχνες της ξιφασκίας. Κάτι που θα έδινε τη δυνατότητα σε αυτός που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να ενταχθούν σε μια αδελφότητα ξιφομάχων. Αντ’ αυτού θα ανέπτυσσαν τους μεταξύ τους δεσμούς με ανεπίσημες ομάδες, κάνοντας εκπαίδευση μόνοι τους. Αυτό μπορεί να διαπιστωθεί σε ιστορικές πηγές, όσον αφορά τη γρήγορη εξάπλωση αυτής της είδησης στους φοιτητές των Πανεπιστημίων, παρόλο που εκείνη την εποχή είχαν την ευκαιρία να μάθουν την ξιφασκία από έναν εγκεκριμένο Δάσκαλο του μακριού σπαθιού σε πολλά από τα μεγαλύτερα Πανεπιστήμια της κεντρικής Ευρώπης. Η δωρεάν ή η φτηνότερη γνώση, δεν είναι σύνηθες να παραμελείται από έναν μαθητή που έχει όρεξη να μάθει. Οπότε, το δέλεαρ της αποτελεσματικότητας του κόστους μπορεί να ήταν ένας λόγος ένστασης από τη μεριά των μαθητών.
Επιπλέον, χρησιμοποιούνταν η γερμανική λέξη StudentenComment και πρέπει να σημειωθεί, ότι οι αδελφοί Grimm την προσδιόριζαν ως ένα λυτό πανεπιστημιακό γκρουπ που κινούνταν σε κλειστό κύκλο. Ποιος καθιέρωνε τα κοστούμια και τις τελετές, π.χ. ‘’μετά το πέρας του γεύματος, οι προσκεκλημένοι μαθητές καλούνταν να συμμετάσχουν σε μια συζήτηση, η οποία διεξαγόταν στον Κήπο, με μπύρα και κάπνισμα πίπας.’’, ‘’δεν έλειπαν ποτέ η καλύτερη μπύρα, ο καπνός κλπ’’ (Grimm,1957).
Η χρήση των λέξεων ‘’StudentenComment και studentenconfekt, ισοδυναμούσε ή σχετιζόταν με τις Winkelschulen και υπήρχαν εκπαιδευτικοί οργανισμοί που προφανώς διαμορφώθηκαν εντός των Πανεπιστημίων ανά την αυτοκρατορία. Ιστορικές πηγές μας δείχνουν ότι παρομοιάστηκαν με τις Winkelschulen, επειδή βρίσκονταν έξω από τα σωματεία ξιφασκίας που είχαν Βασιλική αναγνώριση, ειδικά από αυτά των πανεπιστημιακών Fechtmeister (Δάσκαλοι) των Marxbüder και των Federfechter. (Πηγή: Kaiserlich privilegirter reichs-anzeiger)
Συνεπώς, η λέξη StudentenComment είχε συγκριτική χρήση και βρέθηκε δίπλα σε αναφορές για τους Winkelfechter και τις Winkelschulen τους. Έτσι αποσαφηνίζεται το γεγονός ότι οι μαθητές είχαν επίσης αναπτύξει μια ολοένα αυξανόμενη αίσθηση της ελεύθερης εκπαίδευσης. Συχνά υπήρχαν ανώτεροι μαθητές που ίσως είχαν συμμετάσχει σε ένα Fechtschule ή είχαν πληρώσει για να εκπαιδευτούν από έναν προπονητή ξιφασκίας, έστω και σε περιορισμένο βαθμό. Αυτοί οι μαθητές άρχισαν να αυξάνονται και να διαδίδουν στους άλλους μαθητές μια λάθος εικόνα για την ξιφασκία. Το ατυχές αποτέλεσμα ήταν οι μονομαχία ή ακόμα χειρότερα οι σοβαρές συμπλοκές ανάμεσα στους ανεκπαίδευτους ξιφομάχους. Οι αριθμοί που σχετίζονται με τραυματισμούς και θανάτους μαθητών διασταύρωσαν πλήρως τη γραμμή που κρατούσαν τα Πανεπιστήμια, τα οποία τόνιζαν ότι πρέπει να καταργηθεί η ανεπίσημη ξιφασκία. Αποτελούσε ανησυχία και για τις Αρχές, όπως τελικά φάνηκε ότι τα διατάγματα και οι κανόνες που είχαν θεσπιστεί, ενώ απαγόρευαν την ξιφασκία αυτού του είδους, απέτυχαν σε μεγάλο βαθμό στη προσπάθειά τους να περιορίσουν αυτό το φαινόμενο. Επιπλέον, βλέπουμε ότι αυτή η κατάσταση εξαπλώθηκε γρήγορα και σε άλλες περιοχές. Παρόλα αυτά, οι Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι της ξιφασκίας απέκτησαν κάποιες εξουσίες και μέσω της αυστηρότητάς τους, θα έδιωχναν τους μαθητές από το Πανεπιστήμιο και θα τους έστελναν στις Winkelschulen.
Ένα ιστορικό παράδειγμα, είναι οι Δάσκαλοι ξιφασκίας του Göttingen, ο Scholz και ο Kahnz, που ασκούσαν ένα αυστηρό μοντέλο πειθαρχίας στους μαθητές τους και κινδύνευσαν να χάσουν κάποιους από αυτούς, εξαιτίας της αυστηρότητάς τους, με αποτέλεσμα οι μαθητές να φύγουν και να ενταχθούν στους Winkelfechter, από τους οποίους επωφελούνταν μέσω προσωπικών εκπαιδευτών σε ανεξέλεγκτες ομάδες ξιφασκίας. (Brüdermann, 1990)
Μέσα στη γραπτή ιστορία των ξιφασκιακών Τεχνών, οι πραγματικοί κανόνες, οι διατάξεις και οι μέθοδοι διδασκαλίας, φαίνεται ότι οδήγησαν στη σύγχυση του πυρήνα της γνώσης που έκανε την Τέχνη αποτελεσματική. Ο μυστικός πυρήνας ως προς τη γνώση της Τέχνης, τη διαφύλαξε και την προστάτεψε μέσω της διαδοχής των Δασκάλων εντός της Συντεχνίας. Μήπως ήταν κάτι που δεν υπήρχε στις Winkenschulen; Η προσπάθειά τους να ανταγωνιστούν τους επίσημους ξιφομάχους, που χρησιμοποιούσαν μια πάγια και αναγνωρισμένη μέθοδο διδασκαλίας; Κάποιος σίγουρα θα σκεφτόταν να αποφύγει να μάθει την ξιφασκία με λάθος τρόπο, παρά το δέλεαρ του χαμηλού κόστους. Το επικίνδυνο αποτέλεσμα θα ήταν ο τραυματισμός της σάρκας και η αιματοχυσία σε μια Fechtschulen, οπότε γιατί να θέλει να μάθει κανείς ένα μέρος της Τέχνης, χωρίς να έχει βλέψεις για μια ολοκληρωμένη εκπαίδευση; Θα ήταν καλύτερο από το τίποτα? Ίσως όλοι αυτοί οι χλευαστικοί και περιφρονητικοί χαρακτηρισμοί από την μεριά των επίσημων ξιφομάχων, οφείλονταν στο γεγονός ότι απλώς ζήλευαν και αντιμετώπιζαν με εχθρότητα μια ομάδα, που δεν ακολουθούσε την ίδια μέθοδο με αυτούς. Μήπως όμως θα μπορούσε να είχε μαθευτεί κάποια επαρκής γνώση στην Τέχνη της ξιφασκίας στις Winkelschulen? Φαίνεται απίθανο, αφού οι καλύτεροι και εμπειρότεροι δάσκαλοι ξιφασκίας απασχολούνταν επικερδώς και είχαν γενναιόδωρους εργοδότες. Η Ιστορία δεν υποδεικνύει εάν υπήρχε έλλειψη έμπειρων δασκάλων από περιοχή σε περιοχή. Οπότε, είναι δύσκολο να σχηματίσουμε μια συνολική εικόνα για την εξάπλωση των Winkelfechter και των ιδιαίτερων περιθωριακών σχολών, που είναι γνωστά ως ‘’Σχολές της Γωνίας’’ (Corner Schools). Υπάρχει και η γαλλική εκδοχή της λέξης Winkelschulen ως ‘’petites écoles’’. (Doyle, 2012)
Μετά από μια σύντομη έρευνα, όσον αφορά τα άτομα που συμμετείχαν στις γερμανικές Fechtschulen (Σχολές) κατά το 16ο και το 17ο αιώνα, διαπιστώνουμε ότι η λέξη ‘’Winkelfechter’’ δεν διαδραμάτιζε κυρίαρχο ρόλο. Μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι οι ξιφομάχοι που προπονούνταν σε μια Winkelschule, συμμετείχαν στις Fechtschulen, αλλά αυτό αναφέρεται ελάχιστες φορές στις ιστορικές πηγές. Ούτε υπάρχει κάποιο βιβλίο ξιφασκίας του 16ου αιώνα, που να φέρει την υπογραφή κάποιου αυτοαποκαλούμενου Winkelfechter. Ήταν ένας προσβλητικός χαρακτηρισμός. Ενδεχομένως να χρησιμοποιούνταν σε λεκτικές διαμάχες μεταξύ πολεμιστών.
Επίσης, δε θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι οι νέοι έρχονταν σε επαφή με την ξιφασκία, όπως και με άλλες ενασχολήσεις, π.χ. ο χορός, η ιππασία ή το τραγούδι σε αυτές τις Winkelschulen και αργότερα συνέχιζαν την πρόοδό τους σε κάποια επίσημη Συντεχνία ξιφασκίας; Αρκεί το γεγονός, ότι οι ιστορικές πηγές δεν αναφέρουν, κάποιον ξιφομάχο που να είχε αυτή τη διαδρομή. Τουλάχιστον δεν έχει βρεθεί ακόμα μια πηγή που να το αποδεικνύει.
17ος και 18ος αιώνας.
Από τις αρχές του 17ου αιώνα στις γερμανόφωνες περιοχές της Αυτοκρατορίας, δεν υπήρξε μόνο η συνέχιση αυτών των περιθωριακών σχολών, αλλά η αύξησή τους. Σημαντικό ρόλο σε αυτό το θέμα, διαδραμάτισε η δημιουργία εξειδικευμένων θέσεων εργασίας για τους εργάτες και λόγω του ότι το αυξανόμενο εργατικό δυναμικό ήταν δραστήριο. Υπήρχαν ευκαιρίες, έτσι ώστε τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα να εισέλθουν στη μεσαία τάξη. (Epstein & Prak, 2010)
Άρα, όπως και στην εποχή μας, αυτό μπορούσε να επιτευχθεί κυρίως μέσω της παιδείας. Η ευρεία εξάπλωση των Winkelschulen, μπορεί να διαπιστωθεί από τις ιστορικές πηγές που μας δίνουν τον πραγματικό αριθμό αυτών των σχολών, στις μεγάλες γερμανικές πόλεις κατά το 17ο και το 18ο αιώνα.
‘’Το 1662 η πόλη του Halle δεν είχε λιγότερες από 18 Winkelschulen (περιθωριακές σχολές), εκ των οποίων οι περισσότερες απαρτίζονταν από παιδιά των εργατών της αλατοβιομηχανίας. Το 1716 η Λειψία (Leipzig) είχε 39 περιθωριακές σχολές, που είχαν περισσότερους από 1200 μαθητές, των οποίων οι γονείς ήταν στρατιώτες και εργάτες. Η πόλη της Βρέμης είχε 26 Winkelschulen το 1638, ενώ το Braunschweig θα μπορούσε να καυχηθεί για τις 39 Winkelschulen που είχε το 1673. Η Φρανκφούρτη (Oder) είχε 30 περιθωριακές σχολές το 1713, ενώ το 1768, υπήρχαν στο Βερολίνο 7 Winkelschulen, αλλά μόνο στην οδό Jakob.’’ (Melton, 2002)
Φαίνεται ότι τόσο στις αρχές, όσο και στα τέλη του 17ου αιώνα, στο αποκορύφωμα των διαμαχών ανάμεσα στις δύο θρησκευτικές ομάδες, αυτές οι Winkelschulen που είχαν προσελκύσει εδώ και χρόνια τους Λουθηρανούς (Προτεστάντες), θα μπορούσαν να είχαν συγκροτήσει ομάδες για τις επερχόμενες συγκρούσεις με τους Καθολικούς. Ο Τριακονταετής Πόλεμος κηρύχθηκε από πολλούς Προτεστάντες, προσπαθώντας να αυξήσουν τον αριθμό των στρατιωτών που είναι καλά εκπαιδευμένοι. Αυτό υποστηρίζεται από διασωθέντα βιβλία ξιφασκίας που κατονομάζουν τους Δούκες και τους Πρίγκηπες, στους οποίους οι δάσκαλοι αφιέρωναν τα πονήματά τους. Συνήθως, αυτοί οι Δούκες και οι Πρίγκηπες ήταν ήδη Καλβινιστές και Λουθηρανοί, όπως στην περίπτωση των Δουκών του Μεκλεμβούργου και της Πομερανίας και πολλών Σαξονικών Δουκάτων του 16ου και του 17ου αιώνα.
Μια ενδιαφέρουσα ένδειξη, βρίσκεται σε μια αυθεντική Καθολική διατριβή του 1653, που περιγράφει ή συμβουλεύει τους Καθολικούς, πώς να ΄΄ξανακερδίσουν’’ τον μη Καθολικό (Λουθηρανό) ώστε να επανέλθει στο δόγμα του Παπισμού. Πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτό γινόταν μετά το πέρας του Τριακονταετούς Πολέμου. Η χρήση της φράσης ‘’Λουθηρανοί Winkelfechter’’, είναι ένας μακροσκελής και χλευαστικός τρόπος έκφρασης από τη μεριά του συγγραφέα.
Σε αυτή την Καθολική πηγή του 1653, η φράση ‘’Δεν είμαι Λουθηρανός Winkelfechter’’, στο περιεχόμενο της παραγράφου, μπορεί να έδειχνε ότι οι Προτεστάντες στρατιώτες αναφέρονταν ως Winkelfechter. (Τhirty Years War,Καθολική πηγή 1653)
Επίσης, οι ιστορικές πηγές υποστηρίζουν αυτή τη θεωρία, που λέει ότι διάφορες Winkelschulen αξιοποιούνταν ως καταφύγια για Προτεσταντική κατήχηση. Είναι δύσκολο να προσδιορίσουμε επακριβώς τις Winkelschulen. Μόνο για το ότι ενήργησαν ως εναλλακτικοί χώροι εκπαίδευσης για αυτούς που είχαν οικονομικά προβλήματα. Και αυτό το φαινόμενο υπήρχε και σε άλλες πόλεις και κωμοπόλεις ανά την Ευρώπη, όπως στο Παρίσι και στο Λονδίνο. (βλ. History of Education, Rao)
Οι ιστορίες όσον αφορά τις διαμάχες μεταξύ της Καθολικής εκκλησίας και αυτών των μη εγκεκριμένων σχολών , είχαν αρχίσει να αυξάνονται κατά τη διάρκεια της Μεταρρύθμισης, ως σχολές στενού κύκλου που εξελίχθηκαν σε προπύργιο των Λουθηρανικών διδασκαλιών. Το εν λόγω φαινόμενο εκείνη την περίοδο, είχε αρχίσει να παίρνει διαστάσεις, οδηγώντας στον Τριακονταετή Πόλεμο και φάνηκε ότι ισοπεδώθηκαν, όταν τελικά η εξάσκηση απαγορεύτηκε, όχι μόνο από την Καθολική Εκκλησία, αλλά και από τη νεοσυσταθείσα Λουθηρανική Εκκλησία.
Παρόλο που υπήρξαν οι Winkelschulen και σε κάποιες περιπτώσεις άκμασαν, σε περιοχές όπου είχαν γίνει προσπάθειες να τις παραγκωνίσουν, όπως αποδείχτηκε από τη Βασιλική διάταξη των Πρωσικών πολιτειών το 1659, μια διάταξη για τις σχολές. Αυτή η διάταξη έλεγε ότι είναι απαράδεκτο να υπάρχουν οι Winkelschulen και υποστήριζε τις παραδοσιακές ΄΄παλιές’’ σχολές. Αυτό δείχνει πόσο μακριά είχε φτάσει το φαινόμενο των Winkelschulen, αλλά αυτές οι προσπάθειες δεν ήταν αποτελεσματικές, γιατί αυτές οι περιθωριακές σχολές συνέχιζαν τη λειτουργία τους. (βλ. Geschichte der quellen des kirchenrechts des preußischen staats, Jacobson)
Επιπλέον, διαβάζουμε από μια άλλη πηγή, που λέει ότι οι Λουθηρανοί βασιλείς διέλυσαν τις Winkelschulen. Έχουμε ένα διάταγμα της Λουθηρανικής Εκκλησίας του 1687, διά του οποίου το Δουκάτο των Cleve και ο Κόμης (Earl) του Μαρκ απαγόρευσαν τη λειτουργία των Winkelschulen, θεσμοθετώντας την απαγόρευση της ύπαρξής τους. (βλ. ‘’Rheinische blätter für erziehung und unterricht’’)
Συνεπώς, δεν εντόπιζε μόνο η Καθολική Εκκλησία το πρόβλημα στις περιθωριακές σχολές, αλλά και η Λουθηρανική Εκκλησία της θεωρούσε ως απειλή για το δόγμα της. Αν και οι βασιλείς ήθελαν να διαλύσουν της Winkelschulen, αυτό το φαινόμενο στις αρχές του 19ου αιώνα είχε αρχίσει να μορφοποιείται σε ένα γενικό σύστημα δημόσιας παιδείας.
Η χρήση της λέξης Winkelfechter από τον 18ο έως τον 19ο αιώνα δε σχετιζόταν πλέον με την ξιφασκία. Τα ιστορικά γεγονότα που προηγήθηκαν, αποδεικνύουν ότι αυτή η λέξη είχε διαφορετική σημασία πριν από τον 18ο και τον 19ο αιώνα.
Από τα τέλη του 18ου προς τις αρχές του 19ου αιώνα, κάποιες ιστορικές πηγές αποκαλύπτουν ότι η λέξη Winkelfechter χρησιμοποιούνταν για να υποδηλώσει μια εντελώς διαφορετική έννοια από τις προγενέστερες εποχές. Η λέξη winkel στα γερμανικά, μπορεί να μεταφραστεί ως ‘’άποψη’’ ή στη σωστή γωνία ή 90 μοίρες. Ο πολλαπλασιασμός των λέξεων-κλειδιών, περιλαμβάνει και την κύρια αντίληψη ως προς τη στάση του σώματος του ξιφομάχου, κρατώντας το σπαθί στη σωστή γωνία, ή 90 μοίρες. Αυτό επίσης, θα μπορούσε να γίνει γνωστό ως Winkelfechten. (βλ. ‘’Handbuch der schulgesetzgebung pressens’’, Heeckert – για τις γραπτές απαγορεύσεις κατά των μαθητών που ξιφομαχούσαν σε στάση 90 μοιρών, κρατώντας το σπαθί σε ορθή γωνία)
Επίσης, η λέξη winkel χρησιμοποιούνταν και σε άλλες καταστάσεις, όπως είναι οι εκδηλώσεις Schläger και Blank Waffe.
Επίλογος
Έτσι λοιπόν, συμπεραίνουμε ότι οι Winkelschulen υπήρξαν και δίδαξαν περισσότερα από το λεγόμενο ‘’The three R’s’’ (Reduce,reuse, recycle), δηλαδή τη λιτότητα, την επαναχρησιμοποίηση και την ανακύκλωση. Διαμόρφωσαν το σύστημα της παιδείας, αλλά και των συναλλαγών στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα. Ήταν ειδικοί στη διαμόρφωση του συστήματος της παιδείας, την κάλυψη των αναγκών ως προς το εμπόριο και τις συναλλαγές, τις τέχνες, καθώς και για τις Συντεχνίες των τεχνιτών.
Για παράδειγμα, σε κάποια σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, θα διδάσκονταν μόνο ανάγνωση και γραφή. Η αριθμητική θα διδασκόταν από μια άλλη ομάδα ειδικευμένων καθηγητών, διότι πολλές πόλεις είχαν μη πιστοποιημένα σχολεία (Winkenschulen). Σε αυτά τα σχολεία, κυρίως τα κορίτσια έκαναν βασικά μαθήματα ανάγνωσης, γραφής και αριθμητικής. Ένα παράδειγμα, είναι ότι το 1673 στην πόλη του Brunswick, υπήρχαν 39 Winkelschulen με περίπου 600 μαθητές, αγόρια και κορίτσια. Εφτά σχολεία, σύμφωνα με τα διασωθέντα μητρώα των μαθητών, διαπιστώνουμε ότι δίδασκαν 70 κορίτσια και 33 αγόρια. Αντίστοιχα, ο αριθμός των μαθητών στις δύο πιστοποιημένες ‘’Γερμανικά σχολεία’’ από το συμβούλιο, μειώθηκε δραματικά μετά το τέλος του Τριακονταετούς πολέμου. Κάθε σχολείο είχε από 40 έως 60 μαθητές, ενώ στις αρχές του 16ου αιώνα κάθε σχολείο είχε 160 μαθητές. (Wunder, 1992)
Αυτές οι μεταρρυθμίσεις έγιναν για τη διευκόλυνση μιας ειδικής τεχνικής ικανότητας. Με αυτό τον τρόπο θα μπορούσε να αναπτυχθεί η πειθαρχία σε πολλά ζητήματα, ακόμα και στην ξιφασκία. Η λέξη Winkelfechter, όταν συνδυάστηκε με τη σκέψη ότι μια Winkelschule που δραστηριοποιούνταν σε κάποιο σοκάκι χωρίς πιστοποίηση, μια περιθωριακή σχολή όπου εκπαιδεύονταν οι νέοι, θα μπορούσε να χαρακτηρίσει ένα άτομο που μάθαινε την Τέχνη της ξιφασκίας από έναν δάσκαλο που δεν ήταν εγκεκριμένος ή επίσημα αναγνωρισμένος. Είναι αξιοσημείωτο ότι το Winkelfechten κατάφερε να επιζήσει για λίγες δεκαετίες, ενώ υπήρχαν οι fechtsculen. Τελικά, απαγορεύτηκαν τελεσίδικα σε όλα τα Πανεπιστήμια από τον Αυτοκράτορα, τον Απρίλιο του 1804. Οι ποινές για έναν μη πιστοποιημένο πολίτη που θα δίδασκε, ενθάρρυνε ή δεχόταν μαθητές για ξιφασκία λαμβάνοντας δίδακτρα, ήταν πολύ αυστηρές. (βλ. ‘’Sammlung der auf der öffentlichen unterricht in den königl. Preußischen staaten sich gesetze und verordnungen’’ για την απαγόρευση του Winkelfechten στα Πανεπιστήμια. Neigebaur)
Συνεπώς, όσοι ασχολούνταν πλέον με την ξιφασκία, βρίσκονταν υπό την εποπτεία της Κυβερνώσας Αριστοκρατίας. Αυτό ήταν το τέλος της ελεύθερης εκμάθησης των παραδοσιακών Τεχνών της ξιφασκίας στη Γερμανία.
Winkelfechter: Γιατί χρησιμοποιήθηκε αυτή η λέξη; Μόνο για το γεγονός ότι οι ξιφομάχοι είχαν μάθει την ξιφασκία από μη εγκεκριμένη πηγή; Ή μήπως οι γνώσεις τους στην ξιφασκία δεν επαρκούσαν για να τους κάνουν αποτελεσματικούς και βιώσιμους δασκάλους; Η ιστορία απλά μας δείχνει τη σημασία αυτής της λέξης ανά τους αιώνες, αλλά είναι σαφές ότι η λέξη Winkelfechter θεωρούνταν ατιμωτική από τη μεριά των επίσημα εξουσιοδοτημένων ξιφομάχων.
Πηγές
· Bell,H.C. (1947). George hager, a meistersinger of nürnberg, 1552-1634: Georg hager’s texts. (1st ed., Vol. 32, p.1264). Oakland: University of California Press
· Berliner Gesellschaft für das Studium der neueren Sprachen. (1896). Archiv für das Studium der neueren Sprachen und Literaturen (Vol. 96, p. 207). Bd. I,t,4,s 307 der fol. Ausg. Von 1590. Braünschweig: Georg Westermann.
· Brockhaus, F.A. (1922). Brockhaus handbuch des wissens in vier bänden (f-k). (6th ed., Vol. 2,p. 652). Leipzig, Germany: F.A. Brochkaus
· Brüdermann,S. (1990). Gottinger studenten und akademische gerischtsbarkeit im 18. Jahrhundert/gottinger student and academic jurisdiction in 18 Century. (Vol. 15, p. 184). Göttingen: Vandenhoeck & Rusprecht.
· Coulmas, F.,& Ehlich,K. (1983). Writing in focus: Trends in linguistics. Studies and monographs. (Vol. 24,p. 212). Berlin: Walter de Gruyter.
· Diesterweg,F.A. (1868). Rheinische blätter für erziehung und unterricht. (Volk. 81-82, p. 147). Frankfurt: Johan Hermann sche Buchhandlung.
· Ditzinger,L. (1626). Illustrissimi wirtembergici ducali novi collegii quid tubingae qua situm qua exercitia accurate delineato. (p.13). Herzog: Anbieter: Wolfenbüttel. Link: http://diglib.hab.de/drucke/57-1-pol-3s/start/htm?image=00013
· Doyle, W. (2012). The oxford handbook of the ancient regime. (1st ed.,p.362). Oxford: Oxford University Press
· Edict of nantes. (2013, April 22). Wikipedia, Edict of Nantes.
· Epstein,S.R.,& Prak,M. (2010). Guilds, innovation and the European economy, 1400-1800. (1st ed., p. 141). Cambridge University Press
· Greyerz, K. (trans) Dunlap,T. (2008). Religion and culture in early modern Europe, 1500-1800. (p.56). New York, NY: Oxford University Press.
· Heckert, A. (1847). Handbuch der schulgesetzgebung preussens. (p. 631). Berlin: H. Schultze
· Jacobson, H.F. (1844). Geschichte der quellen des kirchenrechts des preussischen staats: Anhang: Urkinden-Sammlung bisher ungebruckter Gesetze für die evangelische Kirche. (Volk. 2-4,p. 246). Königsberg: JH Hon.
· Kranz, J. (2002). Absolutism and the eighteenth-century origins of compulsory schooling in prussia and Austria. (1st ed., pp. 12-13). Cambridge, UK: Cambridge University Press.
· Maurer, K. (2009). Insights into the fechtschulen of the marxbruder and federfechter guilds. South FL MFFG. https://docs.google.com/file/d/0B4Wy4VUTvpKKMkRNUHZKOURFWHc/edit
· Maurer, K. (2010). Who were the freifechter?. TX MFFG.
https://docs.google.com/file/d/0B4Wy4VUTvpKKRkFfbk9iQ2FwOFE/edit
· Maurer, K. (2013). Further insights into te fechtsculen. TX MFFG.
https://docs.google.com/file/d/0B4Wy4VUTvpKKZGZPclg4ZDdkbEU/edit
· Miller, C. (1804). Kaiserlich privilegirter reichs-anzeiger. (Vol. 1, pp. 1341-1343). Bayerische Staatsbibliothek.
· Neigebaur, J. F. (1826). Sammlung der auf den öffentlichen unterricht in den königl. Preussischen staaten sich beziehenden gesetze und verordnungen. (p. 370). Hamm: Wundermann
· Ordnung der federfechter zu prag. (1866). Jagd-Zeitung. Erschienen in Wien, p. T.9.
· Paurnfeindt,A. (16c). Ergundung ritterlicher kunst der fechterey.
· Rao,V.K. (2008). History of education. (pp. 85-91). New Dehli: S.B. Nangia.
· Rösener, C. (1589). Ehren tittel vnd lobspruch der ritterlichen freyen kunst der fechter, auch jhrer ankunfft, freyheiten vnd keyserlichen priuilegien etc. (1st ed.). Dreßden: Bimel Bergen.
http://dfg-viewer.de/show/?set%5Bmets%5D=http://daten.digitale-sammlungen.de/~db/mets/bsb00026371_mets.xml
· Schmitdt,J. (1713) Gründlich lehrende Fecht-Schule. Nürnberg: Bei Endterischen Consorten und Engelbrechts Wittwe. (p.3)
http://digital.bibliothek.uni-halle.de/hd/content/pageview/102333
· Schmidt, J. (1780). Johan andreas schmidts, fecht-und exercittienmeisters fecht-kunst, oder leichte und getreue anweisung auf stoss und hueb zeirlich und sicher zu fechten. Nürnberg: C. Weigel.
· Schwarz, F. H. (1832). Die schulen: die verschiedenen arten der schulen, ihre inneren und äusseren verhältnisse, und ihre bestimmung in dem entwickelungsgange der menschheit. (pp. 208-211). Leipzig: G. J. Goeschen.
· Sollinger, D. L. (1588). Küunst zu fechten ( codex guielf 38.21 augst 2o). Heinemann-Nr. 2473: Herzog August Bibliothek Wolfenbüttel Handschriftendatenbank.
http://dbs.hab.de/mss/?list=ms&id=38-21-aug-2f
· Studentenburch. In (1957). Deutches Wörterbuch von Jacob und Wilhelm Grimm, 16 Bde. In 32 Teilbänden. (Vol. 20, p. 266). Leipzig: Quellenverzeichnis Leipzig 1971.
http://www.woerterbuchnetz.de/DWB?lemma=studentenbursch
· VanSlambrouck, C. (2011). 16th century research with a mind for meister meyer. IL MFFG, https://docs.google.com/file/d/0B4Wy4VUTvpKKS0t3SE9UOGpRb1k/edit
· Vochet, A. (1653). Antiquissima catholicaeque religionis semita, das ist: Uhralte, recht catholische kirchen und glaubens-straß, oder… (p. 408) Kürner, from Staatliche Bibliothek Regensburg.
· Wunder, H. (1992). ‘’er ist die sonn’, sie ist mond’’: Frauen in der frühen neuzeit. (p. 88). München: C.H. Beck’sche.
· Zamorensis, R. (1475). Spiegel des menschlichen lebens. (p. 189). Augsburg: Günther Zainer.
Like this:
Like Loading...
